Misery Hates Company.

Whenever I'm reading my favorite online scribe's posts, one feeling keep on lingering. This feeling has been lurking in my decaying mind for a long time.

I suddenly realized how much I miss writing, and how much writing misses me.

At this point, I felt like somebody who's so desperate to come up with a brilliant post. I kept on typing letters using my laptop's keyboard, but no matter how hard I try, I still go back to the basics.

Empty. Back to square one.

I definitely miss the days when I used to type all day long, talk about random stuff and react to whatever things which boggled my mind.

Right now, I am and STILL trying.

The past months have undoubtedly brought enumerable experiences (which in turn, have also brought lots of painful lessons). Regrettably, I wasn't able to reminisce 'em all. Maybe, I was too preoccupied to the point that I forgot the beauty and magic of transferring my thoughts into a new medium.

See? I can't even find a decent transitional word to use. My thoughts are all jumbled and rumbled. 

I hope this will serve as a head - start. I redesigned my blog so that I'd feel motivated to write, write and to write.

I know this isn't passable yet, but I do believe that if I keep on using a skill, the feeling of familiarity will repress, until eventually, letters and words will come out as if I'm using witchcraft ...

just like the way I used to be.

My Old Self.

"We all live but with different goals. mine is to dream, and to make that dream possible. Yet, no matter how hard we try to achieve perfection, we'll still commit mistakes. Life is indeed a matter of options, choices and decisions; for it depends on us if we would dwell ourselves from misery and never learn, or to be better and use the acquired morals. The choice is ours to make. As for me, I could say that life is perfect in its imperfections because even if we are walking in the wrong path sometimes, we can still correct the fallacies and distorted ramifications. So better live, love and laugh." 

Out of My League.

Eto na siguro ang pinaka - informal sa lahat ng post ko dito. Hmm, so far? Pero wala e! Oo na .. informal na kung informal, pero dito talaga ko masaya e. Bwahaha! XD. Hindi ko kasi hobby ang magpahid ng greencross alcohol sa kamay, pero aminado naman ako na sadyang napakadali para sakin pag nagsusulat ako sa EnggaLog. :)

Hmm, ano ba? E kasi naman, may mga bagay talaga na hirap akong ipaliwanag. Partida ha! Sabi nila, kung magaling kang magrambol - rambol ng mga salita, dapat mani lang sayo 'yang mga ganyang bolahan, mapa - verbal man o gamit ang panulat. Pero wala e, syempre .. hindi naman sa lahat ng oras gumagana ang nabubulok kong utak. At minsan o mas madalas pa nga na mas nasasabi ko nang matino ung gusto ko talagang sabihin, gamit ang mahiwagang EnggaLog. :))

Sa iba, oo .. bago 'to sa pandinig. Pero para sakin na isa sa mga pinipilit at nagpupumilit maging dalubwika, ang EnggaLog ay isang barayti ng creole o pidgin (parang SLANG lang, pero parang hindi. Ito ung mga barayti ng wika na sabihin na nating: eksklusibo lang para sa isa o higit pang grupo ng tao) na ginagamit ng mangilan - ngilang nilalang, sa piling lugar at piling konteksto. Huwaw! Makapagbigay info lang si ateng e. As if namang eksperto na! Bwahaha! :)))

Anyway, tulad ng nabanggit ko sa itaas .. pakiramdam ko lang .. masaya 'ko. Ewan. Hindi naman maitatanggi na isa sa mga dahilan ung kabi - kabilang mga biyayang natatanggap ko ngaun. Nakakatuwa lang kasi kahit simpleng luka - luka lang ako, pinagkakatiwalaan pa rin ang multi - polar na gaya ko. OHA! San ka naman makakakita ng taong multi - polar?! WALA NA! Dahil ako lang yan. Bwahaha! :))))

Nalulungkot ako sa isang banda. Mali, pinanghihinaan pala 'ko ng tuhod. Kasi naman, matagal din akong natengga sa academic writing. Sa summer class namin, wala naman kaming pinasang kahit na anong academic as in formal academic written paper .. ayon sa pagkakatanda ko. Minsan kase hindi na rin reliable si memorya e. Ngayon, na - meet ko na ung isa sa aming mga butihing propesor. At ang masasabi ko lang, NGANGA! Dahil isa sa mga requirements para maitawid ko ang kurso niya ay DYARAN .. written papers. Papers. Mga papel. Le papemelrotti! Bwahaha! :)))))

Sinusulit ko lang ung isa sa mga free time ko. Habang medyo maluwag - luwag pa kami, SIGE! Todo blog lang, todo active lang sa kung anik - anik na ka cheberang kinabibilangan ko sa Internet world. Grabe, akala ko dati, hindi ako ung tipo na magiging adik dito. Yun pala, magigising na lang ako isang araw na .. doon ko na lang mailalabas ung kung ano talaga 'ko, pati na rin ung other side 'ko bilang isang nilalang ng Poong Maykapal. Ang ironic lang, kasi .. minsan, mas naiintindihan ka pa nong mga tao na kung tutuosin, bagong salta lang naman sa buhay mo - pero higit pa sa isang kakilala't kaibigan ang ibinibigay sayong RESPETO.

Oh well papel, walang lugar dito ang kadramahan. Erase! Erase! Natatawa 'ko kasi everytime na madadalaw ako sa Tumblr, inuuna ko pang puntahan ung blog ni ate Alyloony, kumpara sa sarili kong blog. E SAREEH NAMAN, masarap tumambay doon sa blog niya e. Sige nga?! Sino sa inyo ang hindi nagagandahan sa "Out of My League?" Ang sumagot ng "AKO!" babalatan ko ng buhay. :))))))

Bueno, hanggang dito na lang muna 'to. Haba na e. Nyaha! Feeling ko lang, well feeling ko lang naman, inlababo ako doon sa kanta'ng yon. Ang kyut lang kasi talaga. Everytime na maririnig ko un, pakiramdam ko, inlab na rin ako. Hehehe! :)))))))

Psh. Makalayas na nga muna. Iuupdate ko lang ung CCAM. Baka kasi sa mga susunod na araw, hindi ko na maasikaso. E baka lang naman. After all, hanobanaman ung hindi ako matulog, tutal sanay naman na 'ko don. Pero seryoso, ang haba na neto kaya puputulin ko na. :)))))))))

What a crappy way to end a crappy blog post. XD

And Then it Hit Me ...

Sa pagkakataong ito, nais kong ibahagi ang aking mga saloobin gamit ang Pambansang Wika. Wala namang masama roon sapagkat ako ay Pilipino kahit saang banda pang tingnan. O sige, aaminin ko na ring nahihirapan akong mag blog sa wikang Ingles, kaya naman pipiliin ko ang pambihirang oportunidad na ito.

Napakaraming minuto, daan - daang oras, sangkaterbang araw, at ilang buwan ... Sa panahong lumipas, napakaraming bagay ang nangyari.

Kabilang na rito ang isang pagbabago na hindi ko inaasahang mangyayari sa akin ... at sa bawat myembro ng aking pamilya.

Wala akong balak na ilahad sa blogsite na ito ang pangyayaring iyon. Hindi man ito pampubliko, hindi ko rin naman masasabing ito ay lubusang pampribado. Subalit para sa diwa ng "freedom of expression," at compilation na rin ng aking mga pambihirang karanasan, ilalahad ko ang pinaka - puso ng naturang pangyayari.

Sa loob ng ilang buwan, maraming unos ang kinaharap ng aking pamilya. Masasabi kong kahit papaano'y nalampasan naman namin ang bawat unos. Ang mahirap nga lang suriin ay kung may natutunan at napulot ba kaming aral sa bawat trahedyang aming nalampasan.

Ako mismo ay nahihirapang timbangin kung ano ang tama sa mali. Kahit naman kasi ano ang gawin ko, ang mali ay magiging mali at kailanma'y hindi magiging tama.

Ngunit isang bagay ang pilit na nagpapabalik sa akin upang maunawaan ko ang pagkakaiba ng dalawang bagay na ito. At iyon ay ang pang - unawa sa Ilaw ng Aming Tahanan.

Napagtanto ko na sa bandang huli, gaano man kabigat o kagaan ang kanyang mga pinagdaanan, kung mayroon man siyang pagkukulang o kasalanan sa amin, higit kanino man, kami pa rin ang tanging makauunawa sa kanya.

Tama ang aking pinakamatalik na kaibigan sa pagsasabing, "Alette, kailangan mong intindihin ang nanay mo. Pagbali - baliktarin mo man ang mundo, sa kanya ka pa rin nagmula. Kung wala siya, wala ka, wala kayong lahat na magkakapatid."

Kahapon, nagkaroon kami ng pagkakataong magkasarilinan ng aking ina. Naalarma kasi ako sa isa niyang status. Kahit hindi ako magtanong sa kanya, alam ko kung ano ang punut - dulo sa likod ng status na iyon.

Naisip ko rin na kahit na gaano man katalino o kadiskarte ang mga kapatid ko, hindi ito sapat na dahilan upang maintindihan nila ang aming ina. Sa madaling salita, lubha pang bata ang kanilang isipan, at may mga bagay na sadyang hindi pa nila mauunawaan.

Ako, bilang panganay na anak ang siyang dapat umintindi at gumabay sa aking ina. Mahirap man ang responsibilidad na ito, wala akong karapatang magreklamo ... Sapagkat isa lamang ito sa mga paraan kung paano ako magiging daan upang mapawi ang lahat ng hirap at sakripisyo na kanyang dinanas.

Hindi sa nagmamalaki ako o pumapapel na bayani. Sa aming lahat na magkakapatid, ako ang may isip at may sapat na kakayahan upang punan ang anumang pagkukulang ng aming mga magulang. Alam ko rin naman na sa buong mundo, hindi lamang kami ang pamilyang humantong sa hiwalayan ang mga magulang, kaya wala kaming dahilan upang magmukmok sa isang sulok at ihinto ang aming buhay.

Unang beses kong nayakap ang aking ina kahapon buhat ng magsimula ang taong 2012. Pero hindi miminsan na nakita ko siyang umiiyak dahil na rin sa bigat ng kanyang mga saloobin. "Pasan niya ang buong mundo," ika nga. Wala akong magawa. Kaya kahit sa pinakamaliit na alam kong paraan, pinipilit kong siya'y tulungan.

"Tingnan mo, hindi ako iyakin. Baka maiyak ka pa diyan a."

Ito ang mga "dialogue" ko sa kanya kahapon. Nakakatawa, pero matapos kong banggitin yan, namuo rin ang luha sa aking mga mata. Dahilan upang magkatawanan kami ng nanay ko.

Mahal ko ang nanay ko. Mahal ko rin naman ang tatay ko. Subalit bilang panganay na anak, kailangan kong unawain ang parehong partido. Hindi birong pahabain ang pisi ng pasensya, lalo namang hindi biro na umunawa sa dalawang magulang.

Pero para sa mga kapatid ko, para sa tatay ko na patuloy na tumutulong upang maiparamdam sa amin ang kanyang pagiging "ama," at para sa nanay ko na handang gawin ang lahat para lang sa aming kapakanan, magiging matapang at matatag ako. Alam ko na hindi pa huli ang lahat.

Habang nabubuhay ako, hindi ako susuko na itaguyod at pagbuklurin ang aming pamilya. Sa ganitong paraan, mararamdaman kong "buo" pa rin kami, kahit na ang totoo, milya - milya na ang humahadlang sa hangarin ko. Hindi ko isusuko ang natitira kong baraha - ang tangi kong pagasa upang makamit ang bagay na batid kong inaasam naming lahat.

Memoirs ala Velada Tomasina

Dashing Twash'es: Since first year, some people really THOUGHT that our names and personalities interchanged. There was this Math professor who always call me "LUISA" and call Lui "ALETTE" whenever we got the chance to participate in the discussion. But God, who would have thought that the same experience would occur just recently? Our Logic professor always mistook me as "LUISA" and again Lui as "ALETTE." Whatever the reason is, I could not really contest our unique friendship and bond that were ironically developed since we came from two different worlds. :DD

My favorite Office for Student Affairs Administrator - Sir Bunny alongside with Sir Arman. This distinguised man beside me is an avid fanatic of Plaridel's special delicacy - chicharon. I can't seem to explain, but I really feel that there is some linkage between I and Sir Bunny. For some reason, I can see my own father in him. And that, I guess is one factor why the both of us became so close and has the "father - daughter" relationship. :DD

Tweeters Jeepers: This gorgeous "lady" beside me is one of my truest girlfriends. We became closer since second year. Along with Rio, she also accepted me as their girlfriend. I can talk to them and share my insights and feelings, they listen and love me more and more each day. Like Bea and Vita, Rio and Aly are the duos that I can't live without.

Lovesome Foursome - Ralph is the comic of our group. He's very loud, (but I think obnoxious suits him fine) but he is so true to himself also. Whenever we're not in the mood, (because of his bizarre behavior) he does little things that would make us ROFL.

To the Ever Dearest: Mannie is but my very best dear friend. We surely have a lot in common, and I can share my deepest thoughts and secrets to her without getting judged. She is my wall, my guard and my savior.

The best of both worlds: I know that most people only knew her because of her academic abilities, but behind and beyond that facade is a calm, composed, funny and loving girl who is a friend in need and in deed.

An attempt to look civilized. HAHA! I love this people despite of their flaws, rants and raves. I think I can no longer find these similar people in the other side of the world. They are simply amazing!

The three Maria Clara's - Vita, Alette and Bea. I love both of them. We have a lot in common, but the three of us also can settle our differences. Bea surely looked gorgeous in her "bongga'ng" period costume. Vita on the other hand, was very stunning in her simple yet elegant done. As for me, well, HAHA! Hail to the Lady of Black Spades. :))

A beautiful stern - looking lady in her black but dashing period costume. Too bad her baby fats weren't covered by the wonderful dress. But then again, it worked! Her charm and beauty were indeed astonishing and reflective of her chosen period costume. (*BTW, forgive me for lifting my own chair, this is my blogsite, so who cares? :D)

So these are just some photographs which served as our memoirs. :D Nothing really beats the feeling of being a part of history, but I'd like to contest this statement.

Definitely, it's more fun "making" history than being just a mere "part" of it.

Got my point? :D